Niemiecki terier myśliwski

Standard FC1 Nr 103/ 20.01.1998/
DeutscherJagdterrier
Pochodzenie: Niemcy
Data opublikowania obowiązującego standardu: 05.02.1996
Tłumaczenie: Elżbieta Chwalibóg
Użytkowanie: wszechstronny pies myśliwski, przede wszystkim norowiec i płochacz.
Klasyfikacja FCI: Grupa 3 – teriery; Sekcja 1 - Teriery dużego i średniego wzrostu (wysokonożne)
Wymaga się prób pracy
Krótki rys historyczny: Po I wojnie światowej kilku aktywnych myśliwych opuściło Foxterrier Club by poświęcić się hodowli psa o najwyższych walorach użytkowych. Rudolf Friess, Walter Zangenberg i Carl-Erich Grunwald zdecydowali, że utworzą rasę norowców o umaszczeniu czarnym podpalanym. Lutz Heck Handenbeck dyrektor ogrodu zoologicznego podarował Walterowi Zangenbergowi cztery czarne podpalane teriery rzekomo czystej linii foksterierów. Od nich rozpoczęto hodować niemieckie teriery myśliwskie. Później do grona hodowców dołączył dr Hubertt Lackner. Po latach licznych eksperymentów hodowlanych otrzymano, dzięki krzyżowaniu staroangielskich szorstkowłosych terierów i terierów walijskich ustalony typ psa. Hodowcy zabiegali nie tylko o eksterier ale równocześnie o użytkowość, chodziło im o psa wszechstronnego, energicznego, głoszącego zwierzynę, lubiącego wodę, łatwego w układaniu i posiadającego instynkt myśliwski. W 1926 roku powołano do życia Deutsche Jagdterrier - Club. Tak jak dawni i dzisiejsi hodowcy niemieckich terierów myśliwskich przykładają wielką wagę do ich użytkowości na polowaniu, ciętości, odwagi i zrównoważenia charakteru.

Wygląd ogólny: mały, najczęściej czarny podpalany, proporcjonalny pies myśliwski o zwartej budowie.

Ważne proporcje:
Stosunek obwodu klatki piersiowej do wysokości w kłębie: obwód klatki piersiowej jest większy o 10 do 12 cm od wysokości w kłębie.
Długość tułowia/wysokość w kłębie: długość tułowia przekracza trochę wysokość w kłębie.

Charakter: odważny, wytrwały i nieustępliwy, pełen temperamentu, można na nim polegać, sympatyczny i posłuszny, nie ma w nim tchórzostwa ani agresji.

Głowa: wydłużona o kształcie nieco klinowatym, nie szpiczastym. Kufa jest nieco krótsza od mógoczaszki mierzonej od stopu do guza potylicznego.
Mózgoczaszka: płaska i szeroka między uszami, węższa na przełomie oczu.
Stop: mało zaznaczony.
Trzewioczaszka:
Trufla nosowa: pasuje do kufy, nie powinna być za mała i za wąska, nie rozłupana, czarna. U osobników brązowych jest brązowa.
Kufa: mocna o głębokiej żuchwie i silnie zaznaczonym podbródku.
Kości policzkowe: wyraźnie widoczne.
Wargi: ściśle przylegające i dobrze pigmentowane.
Uzębienie: zęby mocne, szczęka i żuchwa silne w regularnym i kompletnym zgryzie nożycowym. Siekacze szczęki przykrywają w ścisłym kontakcie siekacze żuchwy, są ustawione pod prostym kątem, za kompletne uzębienie psa uważa się 42 zęby.
Oczy: ciemne, małe, owalne, głęboko osadzone by zapobiec urazom, powieki są przylegające, spojrzenie o rezolutnym wyrazie, pełne zdecydowania.
Uszy: pół opadające w lekkim kontakcie z głową, wysoko osadzone, nie specjalnie małe, w kształcie litery "V".

Szyja: mocna, nie za długa, rozszerzająca się ku barkom, dobrze w nich osadzona.

Tułów:
Górna linia: prosta.
Kłąb: wyraźnie zaznaczony.
Grzbiet: prosty, mocny, niezbyt krótki.
Lędźwie: silnie umięśnione.
Zad: mocno umięśniony, płaski.
Klatka piersiowa: głęboka, dobrze wysklepiona, żebra nie za szerokie, długie, daleko do tyłu zachodzące ożebrowanie.
Linia dolna: wznosi się elegancką krzywą ku tyłowi, słabizny krótkie i mocne, lekko podciągające brzuch.
Ogon: Dobrze osadzony na przedłużeniu linii zadu, skrócony o około 1/3 winien być noszony raczej poziomo, niż pionowo, nigdy zagięły nad grzbietem. (W krajach w których obowiązują zakazy kopiowania ogona, dopuszcza się jego naturalną długość i wymaga noszenia w pozycji horyzontalnej lub szablastej).

Kończyny:
Kończyny przednie:
Ogólny obraz: oglądane od przodu są proste, ustawione równolegle. Oglądane z profilu znajdują się odpowiednio pod korpusem. Odległość od ziemi do łokcia jest mniej więcej taka sama, jak od łokcia do kłębu.
Łopatki: skośne, skierowane do tyłu, długie i umięśnione. Dobrze kątowane w stawach barkowych.
Ramiona: tak długie jak to tylko możliwe, mocne, suche umięśnienie.
Łokcie: przyległe do tułowia, ani skierowane do wewnątrz, ani na zewnątrz. Dobre katowanie w stawach łokciowych.
Przedramiona: proste, suche, dobre umięśnienie.
Stawy nadgarstkowe: mocne.
Śródręcza: lekko pochylone ku przodowi, kość raczej mocna niż delikatna.
Łapy: zwykłe szersze niż u kończyn tylnych, palce są ściśle przylegające, opuszki dostatecznie grube, zwarte, wytrzymałe i dobrze pigmentowane. Łapy są równolegle ułożone, tak w postawie jak w akcji, nie są skierowane ani na zewnątrz ani do wewnątrz.
Kończyny tylne:
Ogólny obraz: oglądane od tyłu są proste i równoległe, dobre kątowanie w stawach kolanowych i skokowych, kość mocna.
Uda: długie szerokie i muskularne.
Kolana: mocne o dobrym katowaniu.
Podudzia: długie, umięśnione i żylaste.
Stawy skokowe: nisko położone, silne.
Śródstopia: pionowo ustawione do podłoża, krótkie
Łapy: owalne w kształcie, prawie okrągłe o ściśle przylegających palcach, opuszki są wystarczająco grube, jędrne, zwarte i dobrze pigmentowane. Łapy są równolegle ustawione w postawie i akcji nie są skierowane do środka ani na zewnątrz Ruch: wydajny z dobrym wyrzutem kończyn przednich i tylnych, płynny, równoległy do osi korpusu, nie szczudłowaty

Skóra: gruba, ściśle przylegająca, bez śladu zmarszczek

Szata: prosta gęsta i szorstka lub gładka i ścisła

Umaszczenie: jest czarne, ciemnobrązowe lub szaroczarny melanż ze złotorudymi wyraźnie ograniczonymi, czystej barwy znaczeniami nad oczami, na kufie i piersi, także na kończynach i wokół odbytu. Ciemna lub jasna maska jest tak samo traktowana, małe białe znaczenia na piersi i na palcach toleruje się.

Wzrost i waga:
Wysokość w kłębie: samce 33 do 40 cm, suki 33 do 40 cm
Waga: samce 9 do 10 kg, suki 7,5 do 8,5 kg

Wady:
Wszelkie odchylenia od standardu są traktowane jako wady i są oceniane w zależności od stopnia odstępstwa. Brak jednego lub dwu M3 nie jest uważane za wadę.

Wady poważne:
Wąska mózgoczaszka, wąska szpiczasta kufa, słaba cofnięta żuchwa, wąska szczęka, słabe uzębienia, każda nieregularność w ustawieniu siekaczy. Jasna lub plamiasta trufla nosowa. Jasne, zbyt duże lub wypukłe oczy. Uszy stojące, lekkie, zbyt małe lub ciężkie, za nisko osadzone. Strome ustawienie przednich kończyn. Grzbiet wklęsły lub wypukły, zbyt krótki. Krótka klatka piersiowa (ożebrowanie). Zbyt wąski lub za szeroki front. Kończyny tylne stromo katowane, podstawione. Mocno i na zewnątrz lub pod ciało skierowane łokcie, śródręcze skierowane palcami do wewnątrz lub postawa francuska, krowia lub beczkowata pozycja tylnych kończyn, wąskie ich ustawienie zarówno w postawie jak i w ruchu, inochód, drepczący lub sztywny ruch. Łapy luźne, miękkie lub kocie. Zadarty, nisko osadzony lub opadający ogon. Włos krótki, wełnisty, rzadki lub cienki. Nieowłosiony brzuch i spodnia strona ud.

Wady dyskwalifikujące: Słaby charakter, lęk przy strzale lub przy zwierzynie. Przodozgryz lub tyłozgryz, siekacze w nierównych liniach, krzyżowy lub cęgowy zgryz, także częściowo. Brakujący ząb za wyjątkiem M3. Ektropium i entropium, oczy odmiennej barwy, błękitne lub żółte Umaszczenie niestandardowe (nie wymienione w standardzie). Wzrost poniżej lub powyżej standardowego.
Samce muszą mieć dwa jądra umieszczone w worku mosznowym