Spaniel bretoński

Standard FCI nr 95
Pochodzenie:Francja

Data publikacji obowiązującego wzorca: 13.03.2001

Klasyfikacja FCI: grupa VII wyżły Sekcja 1.2 wyżły kontynentalne w typie spa­niela.

Z próbami pracy

Krótki rys historyczny:

Spaniel bretoński pochodzi z Francji, a dokładniej z Bretanii. Aktualnie, statystycznie jest to rasa numer jeden wśród wyżłów francu­skich. Prawdopodobnie jest jednym z naj­starszych psów typu epagneul, ulepszanym od początku XX wieku przez liczne krzyżów­ki i selekcje.

Pierwszy projekt standardu rasy powstał w Nantes w roku 1907, został on przedstawio­ny i przyjęty podczas pierwszego zgromadze­nia plenarnego klubu w Loudeac ex (Wybrze­że Północne) dnia 7 czerwca 1908 roku. Byt to pierwszy standard "Klubu Spaniela Bretońskiego z naturalnym krótkim ogonkiem".

Wrażenie ogólne:

najmniejszy spośród wyżłów. Spaniel bre­toński jest wyżłem z krótkim ogonem lub bez ogona. Proporcjonalnie zbudowany z solid­nym, mocnym lecz nie grubiańskim kośćcem. Całość zwarta i krępa ale nie ciężka, pozostaje wystarczająco elegancka. Pies jest pełen wigoru, ma żywy wyraz oczu z inteli­gentnym spojrzeniem. Przedstawia typ ma­łego kwadratowego psa, pełnego energii, który w swojej ewolucji zachował model kwadratu pożądany i ustalony przez reforma­torów rasy.



Ważne proporcje:
- czaszka dłuższa od kufy, w proporcji 3:2
- wielkość głowy proporcjonalna do wielko­ści tułowia,
- głębokość klatki piersiowej nieco mniejsza od potowy wysokości w kłębie,
- długość łopatkowo-kulszowa równa wyso­kości w ktębie.

Zachowanie/charakter:

pies, który dostosowuje się do każdego śro­dowiska, towarzyski, inteligentny, zrówno­ważony. Pies wystawiający, na każdą zwie­rzynę i na każdy teren, porywczy. Znakomity w szukaniu, chodach, wietrzeniu, szukający rozlegle. Spontaniczny, znakomity w trzyma­niu stójki i aporcie. Podatny na tresurę.

Głowa:

prezentuje dobrą rzeźbę. Skóra dobrze przy­legająca.

Okolica czaszkowa: oglądana zarówno z przodu jak i z boku czaszka jest lekko zao­krąglona. Oglądana z góry czaszka ma rów­nież lekko zaokrąglone boki. Linie czaszki i kufy są równoległe. Szerokość czaszki mie­rzona pomiędzy tukami jarzmowymi jest mniejsza od jej długości. Łuki brwiowe nie są wystające ale tworzą lekko zaokrąglone krzywe. Bruzda czołowa i szew strzałkowy słabo zaznaczone. Stop jest lekko pochylony. Guz potyliczny i łuki jarzmowe są średnio za­znaczone.


Okolica twarzowa:

Trufla: szeroka o szerokich nozdrzach, wil­gotna i dobrze rozwarta, barwa w harmonii z barwą szaty, tak jak i brzegi powiek i natural­ne otwory.

Kufa: prostokątna, linie boczne kufy są pra­wie równoległe.

Fafle: nie luźne, niezbyt szerokie, dosyć cien­kie i dobrze przylegające. Warga dolna dyskretnie przykryta z przodu wargą górną, której kontur pochyla się stopniowo aż do kącika wargowego, mało widocznego i dobrze za­mkniętego. Całość bez depigmentacji. Szczęki/zęby: uzębienie dobrze rozwinięte, kompletne i zdrowe. Zgryz nożycowy.

Policzki: mało odcinające się, skóra dobrze przylegająca.

Oczy: osadzone lekko skośnie; o spojrzeniu inteligentnym, łagodnym i szczerym; prawie

okrągłe ale nie wyłupiaste; powieki cienkie, dobrze przylegające i dobrze pigmentowane. Kolor tęczówek w harmonii z barwą szaty, preferowane raczej ciemne. Wyraz oczu połączony z ruchem podstaw uszu w górę, zbieżny z prawdziwą "bretońską ekspresją".

Uszy: osadzone wysoko, trójkątne, dosyć szerokie i raczej krótkie. (Wyciągnięte do przodu sięgają końcem małżowiny do sto­pu). Częściowo pokryte włosem falującym, zwłaszcza w górnej części a końcówki po­kryte sierścią krótką. Zawsze bardzo mobilne gdy pies ma natężoną uwagę lub gdy znajdu­je się w akcji.


Szyja:

średniej długości i dobrze umięśniona, w kształcie ściętego stożka i lekko wyprofilowana (o charakterystycznym zarysie) ale nigdy nie załamana. Dobrze wyodrębniona od łopatek, bez łałoka.


Tułów:

Linia górna: prosta aż do lędźwi i przodu za­du.
Kłąb: dostatecznie ruchomy i słabo zazna­czony.
Grzbiet: prosty, krótki, dobrze związany z lę­dźwiami.
Lędźwie: krótkie, szerokie i dobrze umięśnio­ne.
Zad: bardzo lekko pochylony, szeroki i do­brze umięśniony.
Klatka piersiowa: sięgająca do łokci, szero­ka, z dobrze zaokrąglonymi żebrami, ale nie cylindryczna. Mostek szeroki i lekko wzno­szący się do tyłu. Ostatnie żebra długie i sprężyste.
Brzuch: lekko wzniesiony (podkasany).
Słabizny: mało uniesione i o małej po­wierzchni.
Ogon: osadzony wysoko, noszony poziomo, lub lekko opadający, często trzepocący się gdy pies jest podniecony lub znajduje się w akcji. Epagneul breton może urodzić się bez ogona lub z ogonem szczątkowym.

Kończyny:
Kończyny przednie: kończyny proporcjonal­ne. Stawy giętkie i mocne.
Łopatka: ruchoma, długa (równa 30% wyso­kości w kłębie), dobrze osadzona i silnie umięśniona. Jej nachylenie takie jak u galopenów, zawarte między 500 a 600 w pozio­mie. Oba wierzchołki łopatek w odległości 5 cm od siebie.
Ramię: szerokie, pokryte mocnymi dobrze widocznymi mięśniami. Jego długość jest nieco większa od długości łopatki. Kąt łopatkowo-barkowy zawarty pomiędzy 1150 i 1200.
Podramię: umięśnione i unerwione. Jego dłu­gość nieco większa od długości ramienia. Je­go ustawienie powinno być bliskie pionowi.
Śródręcze: silne ale zachowujące pewną lek­kość. Lekko pochylone (jego kątowanie za­warte jest między 100 a 150 od pionu).
Łapa przednia: prawie okrągła, palce silnie zwarte, twarde opuszki, krótkie paznokcie.


Kończyny tylne: kończyny proporcjonalne, oglądane z tyłu równoległe.
Udo: szerokie, z mocnymi i widocznymi mię­śniami. Jego nachylenie w stosunku do po­ziomu zawarte jest pomiędzy 700 a 750.
Podudzie: o długości niewiele większej od długości uda z suchymi i widocznymi mię­śniami. Szerokie w górnej części, coraz bar­dziej szczupłe w kierunku stępu.
Kąt kolanowy: prawie 1300.
Staw skokowy: suchy z widocznymi ścię­gnami.
Śródstopie: mocne, oglądane z boku prawie pionowe.
Łapa tylna: dłuższa niż przednia, zachowują­ca takie same cechy.


Chód:
możliwy jest chód różnego rodzaju ale za­wsze silny, regularny i żywy. Kończyny poru­szają się w linii bez przesadnego wahania ciała w pionie i bez kołysania się, trzymają sztywną linię grzbietu. Głównym chodem w terenie jest galop, kroki są szybkie i o śre­dniej wielkości wykroku, kończyny tylne nie są wyrzucane do tyłu. Galop zwarty.

Skóra:
cienka i dobrze pigmentowana

Szata:
Sierść: włos musi być cienki, nie jedwabisty, na tułowiu płaski lub leciutko falisty. Nigdy nie kręcony. Krótki na głowie i przedniej stro­nie kończyn. Na tylnej powierzchni kończyn włos obfity (frędzle) stopniowo, w kierunku nadgarstków i stępu coraz krótszy.
Umaszczenie: białe i pomarańczowe, białe i czarne, białe i brązowe, trójbarwne. Szata ła­ciata lub dereszowata, czasami nakrapiana na przedniej części głowy, wargach i koń­czynach. A u trójbarwnych także z podpala­niem (od płowego do pomarańczowego) na przedniej części głowy, wargach i kończy­nach, na piersi i nasadzie ogona. Umaszcze­nie jednobarwne jest niedopuszczalne.

Wielkość:
Psy: wysokość minimalna 48 cm tolerancja: -1 cm wysokość maksymalna 51 cm tolerancja: + 1 cm
Suki: wysokość minimalna 47 cm tolerancja: -1 cm wysokość maksymalna 50 cm tolerancja: + 1 cm
Rozmiary idealne:
dla psów: 49 - 50 cm dla suk: 48 - 49 cm


Wady:

każde odchylenie od wzorca traktowane jest jako wada, jego wielkość warunkuje wyso­kość możliwej do otrzymania oceny.

- charakter: nieśmiałość, uciekające spojrze­nie.
- linie głowy: bardzo lekko rozbieżne.
- trufla: nozdrza niedopigmentowane.
- uzębienie: zgryz kleszczowy, źle osadzone zęby.
- kufa: wąska lub kwadratowa.
- oczy: wytrzeszczone, migdałowate lub okrągłe.
- uszy: osadzone zbyt nisko, wąskie u nasady.
- grzbiet: łękowaty lub karpiowaty.
- zad: zbyt wąski, bardzo obwisły.
- brzuch: gruby, podkasany (jak u charta).
- łapy: zbyt długie lub zbyt okrągłe.
- szyja: za krótka i limfatyczna. Lekki łałok.
- lędźwie: długie, wąskie i słabe.
- stabizny: zbyt wyżłobione, często związane ze słabymi lędźwiami, niedostatecznej szerokości.
- kończyny: słaby kościec, odstające łokcie, krowie lub beczkowate.
- sierść: krótka na tułowiu.


Wady ciężkie:
- zachowanie: leniwy (opieszały) temperament.
- czaszka: zbyt wystające łuki jarzmowe. Zbyt wyrazisty stop, zbyt wystające łuki brwiowe.
- oczy: jasne, złe spojrzenie, spojrzenie drapieżnego ptaka.
- szyja: zbyt długa, widoczne podgardle.
- chód: chód skrępowany.


Wady eliminujące:
- każda wada charakteru: pies gryzący, agresywny wobec swoich pobratymców lub człowieka. Pies lękliwy.
- brak typu: niewystarczający typ rasy, pies nie przypomina przedstawicieli rasy.
- wielkość: rozmiary niezgodne z podanymi limitami.
- linie głowy: zbieżne linie głowy.
- oczy: zbyt jasne, różnobarwne, entropium, ektropiurn.
- uzębienie: za nieważne uważane są PM1 i M3. Dopuszczalne są braki dwóch PM2 lub jednego PM2 i jednego PM3. Eliminujące są braki tych dwóch sąsiadujących ze sobą zębów. Wadą eliminującą jest brak każdego innego zęba.
- pigmentacja: widoczne niedopigmentowanie trufli lub powiek.
- obecność nawet szczątkowych wilczych pazurów.
- ciężkie anomalie morfologiczne.

UWAGA: u psów oba prawidłowo rozwinię­te jądra, muszą znajdować się w worku mosznowym.