Zasiadka

Nareszcie zdane wszystkie egzaminy, z dumą kilkakrotnie na dzień wyciągam z portfela legitymacje członkowską PZŁ i skrupulatnie oglądam. Załatwienie wszystkich formalności odnośnie kupna broni nie trwały długo. Kilka niezbędnych podań, wpłat i już jestem posiadaczem pozwolenia na kupno broni myśliwskiej. Poszukiwania broni trwały już około miesiąca, zbliżał się termin wygaśnięcia pozwolenia na kupno broni, a ja wciąż nie miałem wymarzonej broni. Tygodnie przeglądania ogłoszeń w "ŁOWCU POLSKIM" setki wykonanych telefonów i nic! Nareszcie jest, co prawda, aby ją nabyć musiałem zapożyczyć się troszeczkę u rodziny, ale cóż się nie robi, aby spełnić swoje największe marzenia. Wyprawa do odległego o 170 km Bytowa trwała cały dzień, ale w końcu zostałem posiadaczem pięknego drylingu. Po raz pierwszy w życiu nie narzekałem na obowiązki służbowe, które pozwoliły mi na urlop na przełomie grudnia i stycznia. Całe dnie spędzałem na poznawaniu ścieżek i przejść dzików w łowisku. Uczenie się kunsztu myśliwskiego było prostsze z powodu dopisania tego roku zimy. A w tym roku zima była naprawdę piękna i sroga jak na ostatnie w tym rejonie Polski. W głębokim śniegu były widoczne wszelkie ślady bytowania w łowisku zwierzyny. Tak więc przysłuchiwałem się opowiadaniom ojca i kolegów oraz marzyłem o swoim dziku. Rozpoznałem kilka przejść tego pięknego zwierza i postanowiłem zaplanować zasiadkę. Kilkakrotne starania spełzły na niczym, niestety nie było mi dane nawet ucieszyć oczu tym dzikim zwierzem. W końcu zrozumiałem ojca, gdy przez cały dzień nie mógł znaleźć sobie miejsca aż w końcu pakował niezbędny ekwipunek, zarzucał broń na ramie i u boku wiernego jamnika Kuby wyruszał na łów. Tym razem i ja w pełni uczestniczyłem w tych przygotowaniach. Tak nastał schyłek mojego urlopu, zbliżał się czas służbowego kieratu i zdawałem sobie sprawę, że nie będę mógł poświęcić tyle czasu na naukę myśliwskiego kunsztu. Pewnego pięknego poranka po rozbudzeniu się i wypiciu porannej kawy zrozumiałem, że nastał ten dzień! Czułem, że dzisiaj musi się udać z niecierpliwością czekałem na nastanie nocy i skrupulatnie przygotowywałem się do wyprawy. Żona z politowaniem przyglądała się tym czynnością i pukając się w głowę pokazywała mi termometr wiszący za oknem. Piętnasto stopniowy mróz nie był w stanie pokrzyżować mi plany. Z zadowoleniem stwierdziłem piękne bezchmurne niebo pakując się do samochodu. Krotka podróż i już jestem w łowisku, po oględzinach postanowiłem spędzić noc na wcześniej przygotowanej „czatowni” wspólnie z ojcem. Noc była piękna, pełnia księżyca i wspaniałe drzewa opatulone śnieżną pierzyną wynagradzały mroźną noc. Bezskutecznie usiłowałem wywabić za pomocą styropianu i lusterka mikitę. Na rozważaniach, jaki błąd popełniam zastała mnie północ. Zauważyłem, że knieja zrobiła się jakby cichsza. Wyczuliłem wszystkie zmysły i nagle JEST! Stał na skraju zagajnika i lustrował przedpole. Z uwagą z lornetkami przy oczach obserwowałem czarnego. Dzieliła mnie do niego odległość około 50 m. Z przerażeniem stwierdziłem, że z moim ciałem dzieje się coś dziwnego. Z trudem utrzymywałem zwierza w świetle lunety z powodu drżenia rąk i to serce. Raz czułem jak bije mi w gardle to w żołądku to w skroni. Postanowiłem się opanować analizowałem wszystkie rady dane mi przed wyjazdem przez mojego ojca i ze spokojem naciskałem spust ( tak mi się bynajmniej wydawało) obserwując dzika. Nagle ciszę nocną przerwał strzał, dzik po wykonaniu natychmiastowego zwrotu znikł w zagajniku. Za bardzo nie przejmowałem się tym, bo już kilkakrotnie widziałem jak zwierz nie zaznaczył strzału a po kilkunastu metrach wyzionął ducha. Postanowiłem odczekać kilka minut jak doświadczony myśliwy pewny swoich umiejętności. Niestety emocje wzięły górą, serce waliło mi jak młot pneumatyczny gdy dochodziłem do miejsca strzału. Nagle o zgrozo, latarka którą trzymałem w ręku przestała działać. Próby ponownego włączenia latarki spełzły na niczym. Nic to wyciągnąłem malutką latarkę z kieszeni na piersi i z nią postanowiłem zbadać teren. Niestety to nie był koniec przygód z latarkami, ta też nie świeciła. Postanowiłem nie przejmować się tym, przecież jest pełnia a na śniegu jest dobra widoczność dam sobie rade. Po dojściu na miejsce dojrzałem wielkie repety odciśnięte na śniegu i kilka kropli farby. Jest mój, uradowany skierowałem się w stronę zagajnika i w tym momencie przede mną .... krzaki zaczęły się poruszać. Zrobiło mi się nieswojo. Dzik ranny może być niebezpieczny przeszło mi przez myśl. Postanowiłem szukać pomocy. Po wykonaniu telefonu do mojego mentora szybka decyzja. – Przyjeżdżaj po mnie i po psa razem damy mu rade – usłyszałem podniecony głos w słuchawce telefonu. Za godzinę prowadziłem ojca na miejsce strzału. Po dojściu pies tylko spojrzał na ślady i zaczął interesować się całkowicie, czym innym. Doświadczony myśliwy ujął kawałek śniegu z domniemaną farbą dzika i cicho stwierdził – Buraczki- O zgrozo, co on mówi przecież ten dzik to nie zjawa!!!!!!

Po otropieniu śladów okazało się, że dzik cieszy się nie złą formą. A mój pewny wypracowany strzał to czyste pudło. Na miejscu strzału były wyrzucone śmieci i obierki po buraczkach. A krzaki ożyły z powodu saren, które nieopodal skryły się w młodniku przed mrozem, a spłoszone moją obecnością uciekły. Jaszcze długo po tej przygodzie wstydziłem się spojrzeć ojcu i psu w oczy. Dzik stał bokiem, odległość 50m, pełnia, śnieg, wspaniała widoczność a ja, co!!! Pudło!!!! I te buraczki!!!!!

Po powrocie do domu już nie zasnąłem pomimo wczesnej jeszcze godziny. Taki wstyd! – Kołatało mi się w głowie. Jeszcze długo myśl ta spędzała mi sen z powiek. Niestety, nie było mi dane pokonać tego pięknego zwierza. Jeszcze długo czasu minie i dużo wody upłynie zanim młody nemrod zamieni się w doświadczonego myśliwego.